Wij zijn met school, voor het vak Kunst Algemeen, naar een documentaire geweest die deel is van IDFA.
De Documentaire
De documentaire ging over een rap duo, Bian en Aldo, die samen ''Los Aldeanos'' heten. In hun teksten rappen ze over problemen, de regering en de minder leuke kanten van Cuba. De twee vormen min of meer een bedreiging voor de regering, waardoor ze alles en iedereen die met ze in aanraking komt, oppakken of in ieder geval laten weten dat ze het er niet mee eens zijn.
In de documentaire zie je hoe de twee het land doortrekken om bijna wel stiekem op te treden voor grote hoeveelheden. Ook zie je ouders, opa's en oma's, die zonen of kleinkinderen zijn verloren doordat ze naar de muziek van de twee rappers luisterde.
Mijn Mening
Ik moest op sommige momenten gewoon bijna een traantje laten, omdat ik gewoon zo erg die angst en dat verdriet voelde die de mensen daar voelen. Stel je voor dat je bij ons bijvoorbeeld geen, maar dan ook geen Marco Borsato mag luisteren anders word je opgepakt, dat is toch ongelofelijk?
Ik vond het ook heel erg mooi dat degene die de documentaire heeft gemaakt, geen één keer z'n hoofd heeft laten zien en eigenlijk door het gebruik van beelden, zijn mening liet zien of in ieder geval een verhaal verteld. Sommige beelden vond ik heel erg heftig, zoals de sloppenwijken, dat die gewoon ''verborgen'' worden gehouden, zodat niemand ze ziet. Ik heb een heel erg ander beeld van Cuba gekregen dan ik eerst had. Eigenlijk word er gewoon constant geacteerd en leuk gedaan, terwijl bijna wel elke inwoner vol met angst leeft. Ik vind het ook waanzinnig dat deze prachtige documentaire, ''undercover'' is opgenomen. Daar moet je wel lef voor hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten